Προστάτιδα του χώρου θεραπείας, η αλόη.
‘Ηρθε μικρή εδώ, από αγαπημένα χέρια, ευχή με το άνοιγμα.
Εκανε παιδιά, τα κράτησε κοντά της καιρό, μέχρι που κανείς τους δε ζούσε πια καλά, ασφυκτιούσαν.
Τα χώρισα από τη μητέρα, έβαλα το καθένα σε χώμα, ταξίδεψαν και αυτά.
Και η μάνα, πια, πήρε τη μεγάλη πήλινη γλάστρα, αυτή που κάποτε φιλοξένησε ένα αβοκάντο.
Το μεγαλώσαμε από κουκούτσι με τα κορίτσια εκείνο το αβοκάντο, ώς που εκείνο έγινε δέντρο και μπηκε στη γη, στα Πλατανίδια.
Και τώρα, η αλόη, στη μεγάλη γλάστρα της, κάθε μέρα ψηλώνει, μεγαλώνει και ανθίζει.
Της λέω καλημέρα και μετρώ το ύψος της, χαιδεύω τα λουλούδια της που θα ανθίσουν.
Mαθαίνω από αυτήν, πόσο σημαντικό είναι να παίρνεις το χώρο και το ανάστημά σου.
Και την αφήνω με εμπιστοσύνη και ευχή, να φυλά τον χώρο θεραπείας, στο χρόνο της παύσης.
Καλό Πάσχα σε όλους με φώς στην καρδιά, καλή αντάμωση.
