Πρώτη θεραπεία του μήνα, πρώτη πρωινή, αναδύθηκε από τη σιωπή και τις ζεστές πέτρες με μια παράξενα πρωτόγνωρη, σχεδόν επώδυνη γλυκύτητα που την πότιζε ως το βάθος, όπως οι πέτρες απλώνουν το βάρος και τη ζέστη τους βαθιά στο σώμα και οι βελόνες σε πηγαίνουν πέρα από τα φαινόμενα.
“Πού ήσουν;”
“Στη μήτρα μου… πρώτη φορά την ένιωσα, πρώτη φορά έκανα σύνδεση μαζί της. Πώς ζούσα τόσα χρόνια χωρίς αυτό;” ψιθύρισε, συνειδητοποιώντας το κι εκείνη.
Η μήτρα μας, το εσωτερικό μας σπίτι.
Κάθισε με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο στην κοιλιά, συνδεδεμένη.
Kατοικεί πια εκεί.
